LIFE-SAVING BLOOD

PLEASE NOTE: This post was written by Voice staff member, Keo Chenda. Chenda is a Case Manager at Voice and works closely with hundreds of clients in crisis including our families affected by the life-threatening blood disorder Thalassaemia. Chenda assists Voice clients with Thalassaemia to access the professional healthcare they need to survive by organising blood drives to receive blood donations, facilitating blood transfusions, supporting families with transport and accommodation to enable them to get to hospital, and empowering families to improve their income and livelihoods

When I am able to provide lifesaving blood to our clients with Thalassaemia, it makes me feel very happy. I went to visit the Sorn family and check in on their situation at the hospital. I met them in a room with eight other families who were waiting to see the doctor. The Sorn family consists of father, Sorn Samnang, 39; mother, Morn Samith, 37 with 4 children: Sorn Vicheka (M), 12, grade 5; Sorn Nary (F), 10, grade 4; Sorn Liza (F), 8, grade 1, Sorn Sam Oeurn (M), 6, grade 1. This family is in a difficult situation – both in their livelihood and health. All four children have Thalassaemia Major, a genetic blood disorder that limits the body’s ability to create healthy red blood cells. The family needs to travel back and forth from their home in the countryside to Phnom Penh in order to receive a blood transfusion for each of their 4 children every month. Without blood transfusions, their bodies cannot carry enough oxygen to their organs. The children feel tired, breathless, lethargic, and faint. Left untreated, a person with Thalassaemia Major has a life expectancy of 5-15 years old. Thus, Thalassaemia patients must receive blood transfusion every month. (For more information on Thalassaemia, see our Projects Page.) Sometimes families are not in a desperate situation, but still find it incredibly difficult to find blood donors for their monthly transfusions. In Cambodia, a patient must prove that someone has donated blood on their behalf in order to receive a blood transfusion. If a family travels from the provinces, it’s likely they will not know anyone in the city who can give blood for them.

Each trip to Phnom Penh costs the Sorn family at least 200,000 Riel ($50) for transportation and food, excluding medical services. They own around 0.5 hectares of rice paddies for rice cultivation. The success of rice cultivation fluctuates based on the environment, and about two and a half years ago, negative impacts such as flooding and drought caused the parents to look for different work. The parents migrated to Thailand illegally by paying a broker to help them cross the border. They worked as construction workers and fruit pickers. While the parents were in Thailand, the children were taken care of by their grandparents. The grandparents are older and not in good health. After two years, the grandparents could no longer look after the children or bring them to Phnom Penh for blood transfusions. Vicheka, Nary, Liza and Sam Oeurn did not receive blood transfusions for more than half a year while in the care of their grandparents. Their father said his 4 children tried to use Khmer traditional medicine for Thalassaemia treatment during the period when nobody brought them to NPH in Phnom Penh. The parents decided they must return home to look after the children.

After I heard about this, I let their father know that he must bring them to the hospital as soon as he can. Otherwise, his children will feel the complications from Thalassaemia even more. I was so sad that they did not come to get blood transfusion for so long. The main problem was that they tried to use Khmer traditional medicine instead. This is what we were so worried about, because we know these medicines didn’t help them. I told him not to believe that Khmer traditional medicines can treat it. I explained that there is no evidence from a medical institution that has revealed that these medicines can get rid of Thalassaemia. The only thing they can do is to get blood transfusion on a regular basis as their doctor recommended. Mr. Sorn told me he doesn’t “know how [he] can find blood, because [his] relatives can only donate occasionally, not as often as they need to come to get blood transfusions”. I informed him that Voice staff will strive to recruit and collect blood for his four children through a monthly blood drive.

Since moving back to Cambodia, their life has been more difficult. Their father has only found work as a farmer and porter. He can only earn 350,000 riel ($87.5) a month, while his wife cannot work because she is busy taking care of the children and the grandparents. The family delayed coming to Phnom Penh until three months after they returned from Thailand due to lack of money. They need to borrow money – 160,000 riel ($40) from the neighbour each time.

Seeing this difficult situation, Voice contributes $15 for transport and meals every time they travel to Phnom Penh to receive a blood transfusion in order to offset the costs. Voice staff try to collect blood for the day they’ll come to get blood transfusion base on the doctor's appointment. Mr. Sorn says, “I am very happy and grateful that Voice always tries to help my children both with some money for transport and food, and providing blood. If we didn’t have help from Voice, my children would be in trouble and they’d be confronted with more difficult challenges”.

Names have been changed to​​​ protect the privacy of individual

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ខ្ញុំបានទៅសួរសុខទុក្ខគ្រួសារត្រកូលសននិងតាមដានស្ថានភាពជម្ងឺរបស់ពួកគេនៅមន្ទីពេទ្យ។ ខ្ញុំបានជួបពួកគាត់នៅក្នុងបន្ទប់មួយដែលមាន៨គ្រួសារកំពុងរង់ចាំជួបលោកគ្រូពេទ្យ។ ខ្ញុំកាន់គ្រួសារត្រកូលសន រួមមានឪពុកឈ្មោះ សន សំណាង មានអាយុ ៣៩ឆ្នាំ ម្តាយឈ្មោះ ម៉ន សាមីត អាយុ៣៧មានកូន៤នាក់ ឈ្មោះ សន វិច្ឆិការ ភេទប្រុស អាយុ ១២ឆ្នាំ រៀនថ្នាក់ទី៥ សន ណាវី ភេទស្រី អាយុ១០ឆ្នាំ ថ្នាក់ទី ៤ សន លីហ្សា ភេទស្រី អាយុ ៨ឆ្នាំ រៀនថ្នាក់ទី១ និង សន សំអឿន ភេទប្រុស អាយុ៦ឆ្នាំ ថ្នាក់ទី១។ គ្រួសារនេះមានស្ថានភាពលំបាកទាំងជីវភាព និងសុខភាព ដោយសាកូនទាំងបួនរបស់គាត់បានទទួលរងនូវជំងឺតាឡាស់ស៊ីមៀ ជាសភាពឈាមសេនេទិចដែលកំនត់សមត្ថភាពរាងកាយក្នុងការបង្កើតឈាមក្រហមប្រកបដោយផាសុខភាព។ ដូចនេះហើយដែលនាំឲ្យគ្រួសារនេះត្រូវធ្វើដំនើរឡើងចុះពីជនបទដែលពួកគេរស់នៅមកកាន់រាជធានីភ្នំពេញ ក្នុងគោលបំណងដើម្បីដាក់បញ្ចូលឈាមសំរាប់កូនទាំង៤នេះជារៀងរាល់ខែ។ បើគ្មានការចាក់បញ្ចូលឈាម រាងការរបស់ពួកគេមិនអាចដឹកនាំអុកស៊ីសែនគ្រប់គ្រាន់ទៅកាន់សរីរាង្គទាំងឡាយបានឡើយ។ កុមារនឹងមានសភាពអស់កម្លាំង ថប់ដង្ហើម ល្ហិតល្ហៃ និងសន្លប់។ ការមិនព្យាបាលអ្នកជម្ងឺតាឡាស់ស៊ីមៀមានអាយុកាលមធ្យមពី៥ទៅ១៥ឆ្នាំ។ ដូចនេះអ្នកជំងឺតាឡាស់ស៊ីមៀត្រូវការការចាក់បញ្ចូលឈាមជារៀងរាល់ខែ(សំរាប់ពត៍មានបន្ថែមស្តីអំពីជម្ងឺតាឡាស់ស៊ីមៀ សូមចូលទៅកាន់ទំព័រគម្រោងទាំងឡាយរបស់យើង)។ ជួលកាលគ្រួសារមួយចំនួនមិនស្ថិតក្នុងស្ថានភាពពិបាកធ្ងន់ធ្ងរនោះទេ ប៉ុន្តែវាមានភាពលំបាកក្នុងការស្វែងរកអ្នកបរិច្ចាកឈាមសំរាប់ការចាក់បញ្ចូលឈាមរបស់ពួកគេជារៀងរាល់ខែ។

​​នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាអ្នកជម្ងឺត្រូវបង្ហាញថា នរណាម្នាក់បានបរិច្ចាកឈាមក្នុងនាមរបស់ពួកគេដើម្បីទទួលបានការចាក់បញ្ចូលឈាម។ ប្រសិនបើគ្រួសារមួយធ្វើដំនើរពីតាមខេត្ត វាទំនងជាពួកគេមិនស្គាល់នរណាម្នាក់នៅភ្នំពេញដែលអាចបរិច្ចាកឈាមសំរាប់ពួកគេបាន។ ការធ្វើដំនើរឡើងចុះមកកាន់ក្រុងភ្នំពេញបានធ្វើឲ្យពួកគាត់ចំនាយប្រាក់ច្រើន ក្នុងដំនើរម្តងៗយ៉ាងហោចណាស់២០០.០០០រៀល ($50) ទាំងការហូបចុក ដោយមិនគិតសេវាពេទ្យ។ គ្រួសារនេះមានដីស្រែកន្លះហិចតា សំរាប់ការដាំដុះស្រូវដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត ការដាំដុះស្រូវពឹងផ្អែកទៅលើមជ្ឈដ្ឋានអាកាសធាតុ ប្រហែលជា២ឆ្នាំ និង៦ខែមុនដោយមានផលវិបាកក្នុងការធ្វើស្រែដូចជាទឹកជំនន់ គ្រោះរាំងស្ងួតបណ្តាឲ្យគាត់(ឪពុកម្តាយ)សំរេចចិត្តស្វែងរកការងារផ្សេង។ ពួកគាត់(ឪពុកម្តាយ) បានធ្វើចំនាកស្រុកខុសច្បាប់មករកការងារធ្វើនៅប្រទេសថៃតាមរយះការបង់ប្រាក់ឲ្យមេខ្យល់នាំឆ្លងកាត់ព្រំដែន ដោយគាត់ទាំងពីរនាក់ធ្វើការជាកម្មករសំណង់ និងបេះផ្លែឈើ។ ខណៈពេលដែលឪពុកម្តាយកំពុងធ្វើការនៅប្រទេសថៃ កូនៗរបស់គាត់ត្រូវបានយាយតាជាអ្នកមើលថែ យាយតាកាន់តែចាស់ និងមានជម្ងឺប្រចាំកាយ។ បន្ទាប់ពីរយះពេល២ឆ្នាំ យាយតាមិនអាចមើលថែបន្តបានក៏ដូចជាបញ្ជូនចៅៗគាត់មកទទួលការដាក់បញ្ចូលឈាមនៅមន្ទីពេទ្យកុមារជាតិ ភ្នំពេញ។ ជាហេតុនាំឲ្យចៅគាត់ទាំងបួននាក់ៈ វិច្ឆិការ ណារី លីហ្សា និងសម អឿនអាក់ខានក្នុងការបន្តមកបញ្ចូលឈាមរយះពេលយ៉ាងយូជាងកន្លះឆ្នាំក្នុងកំឡុងពេលក្រោមការគ្រប់គ្រងមើលថែរបស់យាយតា។ តាមសំដីឪពុកគាត់និយាយ កូនទាំង៤នេះបានព្យាយាមប្រើប្រាស់ឳសថបុរាណខ្មែរសំរាប់ព្យាបាលជំងឺតាឡាស់ស៊ីមៀនេះក្នុងរយះកាលដែលគ្មានអ្នកបញ្ជូនពួកគាត់មកកាន់មន្ទីពេទ្យកុមារជាតិនៅភ្នំពេញ។ឪពុកម្តាយត្រូវតែសំរេចចិត្តត្រលប់មកស្រុកកំនើតវិញដើម្បីមើលថែកូនៗរបស់គាត់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំដែលពួកគេមិនបានមកទទួលការចាក់បញ្ចូលឈាមរយះពេលយ៉ាងយូ។ បញ្ហាធំត្រង់ថាពួកគេព្យាយាមប្រើប្រាស់ថ្នាំបុរាណខ្មែរជំនួសវិញ។ នេះពិតជាអ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងមានការព្រួយបារម្ភខ្លាំង ព្រោះយើងប្រាកដច្បាស់ថាថ្នាំទាំងនេះមិនអាចជួយពួកគេបានឡើយ។ បន្ទាប់ពីបានឮពីរឿងរ៉ាវនេះ ខ្ញុំបានប្រាប់ទៅឪពុកគាត់ថាគាត់ត្រូវនាំពួកគេមកកាន់មន្ទីរពេទ្យឲ្យបានឆាប់តាមដែលអាចធ្វើបាន បើមិនដូច្នោះ កូនៗរបស់គាត់នឹងជួបផលលំបាកដែលកើតចេញតាមរយះជម្ងឺតាឡាស់ស៊ីមៀ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់សូមកុំមានជំនឿជឿជាក់ថាថ្នាំបុរាណខ្មែរអាចព្យាបាលជំងឺនេះបាន។ ខ្ញុំបានពន្យល់ប្រាប់គាត់ថាគ្មានភស្តុតាងណាពីស្ថានប័នវិជ្ជសាស្រ្តណាមួយដែលបញ្ជាក់អះអាងថាថ្នាំបុរាណទាំងនេះអាចព្យាបាលជាឡើយ។ មានតែវិធីមួយគត់ គឺធ្វើការចាក់បញ្ចូលឈាមឲ្យបានទៀងទាត់តាមកាផ្តល់យោបល់របស់គ្រូពេទ្យ។ លោក សន សំណាងបានប្រាប់ខ្ញុំថាគាត់មិនដឹងថាត្រូវរកឈាមដោយរបៀបណាទេ ព្រោះគាត់និងសាច់ញាត្តិអាចបរិច្ចាកបានត្រឹមម្តងម្កាលប៉ុណ្ណោះ មិនអាចបានតាមកាលកំនត់រាល់ពេលដែលកូនៗរបស់គាត់ត្រូវមកទទួលការចាក់បញ្ចូលឈាមឡើយ។ ខ្ញុំបានជំរាបគាត់ថាបុគ្គលិកអង្គការសំលេងនឹងខិតខំព្យាយាមស្វែងរកឈាមសំរាប់កូនទាំង៤របស់គាត់តាមរយះយុទ្ធនាការអង្គាសឈាមប្រចាំខែ។

​​ចាប់តាំងពីត្រលប់មករស់នៅប្រទេសកម្ពុជាវិញធ្វើឲ្យគាត់មានភាពលំបាកយ៉ាប់យ៉ឺនជាខ្លាំង ដោយគាត់គ្រាន់តែប្រកបរបរដាំដុះស្រូវនិងជាកម្មករលីសែង។ គាត់អាចរកចំនូលជាមធ្យមត្រឹមតែ៣៥០.០០០រៀល($87.5)ក្នុងមួយខែ ចំនែកភរិយាគាត់គ្រាន់តែជាស្ត្រីមេផ្ទះមើលថែកូន និងឪពុកម្តាយចាស់ជរានៅផ្ទះប៉ុណ្ណោះ។ គ្រួសារនេះបានពន្យារពេលមកកាន់ភ្នំពេញរហូតដល់ទៅបីខែបន្ទាប់ពីវិលត្រលប់មកពីប្រទេសថៃដោយសាខ្វះខាតថវិការសំរាប់ការធ្វើដំនើរមក ការមកម្តងៗភាគច្រើនគាត់ត្រូវខ្ចីលុយអ្នកជិតខាងប្រហែល១៦០.០០០រៀល($40)។ ដោយឃើញសភាពលំបាកទាំងនេះ អង្គការសំលេងកម្ពុជា ក៏បានចូលរួមចំនែកផ្គត់ផ្គង់គាត់ជាថវិការចំនួន១៥ដុល្លារសំរាប់ការធ្វើដំនើរនិងការហូបចុករៀងរាល់ពេលដែលពួកគេធ្វើដំនើរមកភ្នំពេញដើម្បីទទួលការចាក់បញ្ចូលឈាម។ ហើយបុគ្គលិកយើងក៏ព្យាយាប្រមែប្រមូលរកឈាមសំរាប់ថ្ងៃដែលគាត់មកទទួលឈាមតាមការណាត់ជួបរបស់លោកគ្រូពេទ្យ។ លោកសន សំណាងបាននិយាយថា ”ខ្ញុំពិតជាសប្បាយរីករាយជាខ្លាំង និងមានការដឹងគុណដែលអង្គការសំលេងបានតែងតែព្យាយាមជួយកូនៗរបស់គាត់ទាំងថវិការសំរាប់ការធ្វើដំនើរ អាហារ និងការផ្គត់ផ្គង់ឈាមផងដែរ។ ប្រសិនបើមិនមានការជួយតាមរយះអង្គការសំលេង កូនៗរបស់ខ្ញុំពិតជាជួបនូវស្ថានភាពលំបាក ហើយពួកគេនឹងប្រឈមនឹងបញ្ហាលំបាកជាច្រើន”។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំអាចផ្តល់ឈាមសង្គ្រោះជីវិតទៅឲ្យក្មេងៗដែលមានជំងឺតាឡាស់ស៊ីមៀ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។

ឈ្មោះត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរក្នុងបំណងដើម្បីការពារភាពឯកជនរបស់បុគ្គល

CHENDA KEO has been a case worker for Voice since August 2015.